دوست عزیز
 نیازهای عاطفی و غرایز دیگر در ایام جوانی یا نوجوانی آدمی را به سوی دوست داشتن سوق می دهد که البته این امر طبیعی و غریزی است و کمتر می توان راهی برای گریز از آن پیدا کرد. آن چه در این مقوله اهمیت دارد کنترل عقلانی بر احساسات و پرهیز از مخاطراتی است که ممکن است فرد را به گرفتاری های مختلف روحی و جسمی دچار سازد. شما باید بدانید و مسلماً می دانید که هر کاری انجام می دهیم برای رسیدن به یک هدف یا اهدافی است، مثلاً صبح با هدف رفتن به دانشگاه از منزل خارج می شویم و یا غذا می خوریم تا سیر شویم، حال هدف شما از مطلع کردن او  از علاقه ای که دارید چیست؟ فرض کنید او هم به شما علاقه دارد؟ آیا به پیامدی که در انتظارتان است فکر کرده اید؟ آیا عاقبت این دوستی ها خوب است یا به آبروریزی و رسوایی می انجامد؟ آیا این دوستی در زندگی آینده شما تاثیری ندارد؟ آیا شما و او تناسب سنی دارید؟ احتمال دهید که شما در آینده با دختر دیگری ازدواج کردید و رابطه قبلی شما با این دختر برای همسرتان فاش شد؛ فکر نمی کنید که زندگی تان دچار آشفتگی و دلسردی می شود؟ آیا اگر تحصیل می کنید مشغولیت ذهنی برایتان به وجود نمی آید؟ چون همان طور که می دانید ذهن در آن واحد در دو موضوع نمی تواند متمرکز شود، پس اگر شما دائم با آن دختر رابطه داشته باشید و فکر او همیشه در ذهن شما باشد فکر می کنید می توانید به تحصیل و پیشرفت خود بیندیشید ؟ در ضمن رفاقت دختر و پسر معمولاً مخلوط به کارهای خلاف شرع و فرهنگ است، اگر هم در اول ارتباط چنین خلاف هایی صورت نگیرد این نوع رابطه به سمت عادی شدن چنین کارهایی پیش می رود، بزرگترها چون به تجربه از حالات اتفاق افتاده در چنین روابطی و نیز از عاقبت آن ها آگاهند وجود این نوع ارتباط ها را نمی توانند قبول کنند و همواره نسبت به آنها مشکوکند. آن چه در جامعه می گذرد و می بینیم و می شنویم مؤیّد این است که باید از این نوع روابط احساس خطر کرد چرا که موجب آسیب روحی به خود فرد و نهایتاً حالت سرخوردگی و افسردگی می شود. شما شرایط ازدواج را ندارید ولی  اگر به ازدواج با او فکر می کنید باید بدانید که یکی از تفاوتهایی که بین رابطه دوستی و ازدواج یک پسر و دختر با همدیگر وجود دارد این است که در رابطه دوستی، فضای حاکم یک فضای کاملاً احساسی و عاطفی است و کمتر صحبت از معیار و میزان و ملاک به میان می‌آید و چون کاملاً عاطفی است، در شکل گرفتن و تداوم اینگونه روابط فقط احساسات و عواطف وجود دارد. یعنی اگر دختر و پسر بدون هیچ معیار و ملاکی از یکدیگر خوششان آمد با هم دوست می‌شوند، تا زمانی که عواطف و احساسات بین آنها حاکم است رابطه آنها نیز ادامه دارد و شاید مشکلی بوجود نیاید. چون در دوستی مسئولیت، تکلیف، تعهد و ... وجود ندارد و همین که دو طرف از نظر احساسات اشباع شوند برایشان کافی است.
ولی در زندگی مشترک کاملاً فضا متفاوت است یعنی زندگی مشترک یکی از اجزائش محبت است البته دقت کنید که گفتیم محبت، نه احساسات و عواطف ولی اجزاء و ارکان بسیار اساسی و مهم دیگری هم دارد که در صورت وجود نداشتن آنها زندگی مشترک با چالش و مشکل مواجه می‌شود. به همین خاطر است که اندیشمندان توصیه می‌کنند قبل از تصمیم برای ازدواج دختر و پسر باید ملاک ها و معیارهایی برای خود اختیار کنند و به دور از هرگونه احساسات یکدیگر را ارزیابی کنند و در صورت وجود آن معیارها تصمیم به ازدواج بگیرند زیرا اگر احساسات بر کسی غلبه کرد دیگر عقل و حکم عقل برایش جایگاهی ندارد؛ از طرفی شرائط و ویژگی هایی برای مرد و زن الزامی است که با داشتن آن شرایط می توانند برای ازدواج اقدام کنند. بعضی از این شرایط عبارتند از:
1. رشد جسمانی: یعنی زن و مرد آمادگی های فیزیولوژیکی برای ازدواج را داشته باشند.
2. رشد اخلاقی: زن و مرد اصول اخلاقی، از قبیل احترام به یکدیگر، ملایمت در سخن گفتن، گذشت و عفو و اغماض را حتی الامکان رعایت کنند.
3. رشد اجتماعی: زن و مرد باید قادر به ایجاد رابطه اجتماعی بوده و به دیگران احترام بگذارند و نقش و وظایف و مسئولیت های خود را در برابر مناسبات اجتماعی به نحو مطلوب انجام دهند.
4. رشد عقلی: به توانایی و قابلیت اندیشیدن و قدرت تمیز صحیح از غلط اشاره دارد.
5. رشد عاطفی: به توانایی در مورد احساسات منفی و مثبت و بروز نفرت، خشم، عشق و شادی در محدوده مورد قبول اشاره دارد. زن و مرد باید توانایی داد و ستد عاطفی و تبادل مهر و محبت را داشته باشند.
در ارتباط با آقایان از جمله شرایط دیگر با توجه به شرایط فعلی اجتماعی و اقتصادی می توان به وجود شغل مناسب، گذراندن خدمت سربازی، قدرت اداره زندگی از نظر اقتصادی، توانایی فراهم کردن مسکن اشاره داشت. همچنین به نکته دیگری که باید اشاره کرد این است که: یکی از شرایط لازم برای ازدواج سن افراد می باشد به نظر می رسد در جامعه ما دختران پس از سن 20 سالگی و پسران پس از 25 سالگی از پختگی و بلوغ فکری و عقلی لازم برای تشکیل خانواده برخوردار باشند. علاوه بر مطالب فوق، موارد زیادی داشته‌ایم که دختر و پسر حتی با یکدیگر نامزد می‌کنند و یا عقد می‌خوانند و پسر و دختر با رفت و آمد در محیط دانشگاه از تصمیم خود منصرف شده و شروع به ناسازگاری می‌کند تا بتواند از تعهد یکدیگر خارج شوند و با شخص دیگری ازدواج کنند. دلیل آن هم مشخص است، چون که زمان آشنایی آنها با یکدیگر  ثبات فکری و شخصیتی نداشته‌اند و حتی از وضعیت آینده خود آگاه نبوده‌اند و پس از اینکه شرایط تغییر کرده، تصمیم نیز متزلزل شده است.
حال با توجه به موارد فوق قضاوت را به عهدة خود شما می‌گذاریم.
اما پیشنهاد ما این است که به این ارتباط فکر نکنید و اگر واقعاً شرایط ازدواج را دارید واو را مناسب خود می دانید از طریق خانواده ها اقدام کنید و ذهنتان را با ارتباطات پنهانی مشغول نکنید چون در نهایت چیزی که عایدتان می شود مشغولیت ذهنی، افت تحصیلی و در صورت فاش شدن رابطه شما باعث بی آبرویی مخصوصاً برای آن دختر می شود و دیگر اطمینان خانواده اش و فامیل از او سلب خواهد شد.